Przez pola ryżowe i wzgórza herbaciane - Through rice fields and tea-covered hills

 

Między Sinharaja a Tissamaharama – przez pola ryżowe i wzgórza herbaciane

Opuszczając wilgotne, zielone mroki Sinharaja, wyruszyliśmy w drogę na południowy wschód Sri Lanki. Trasa do Tissamaharama okazała się jedną z najbardziej malowniczych, jakie przemierzyliśmy na wyspie — wąskie, kręte drogi prowadziły nas przez krajobrazy pełne życia, pracy i codziennych rytuałów mieszkańców.

Pola ryżowe – kraina światła i ptaków

Już po kilku kilometrach otoczyły nas rozległe pola ryżowe, lśniące w słońcu niczym zielone lustra. Nad wodą unosił się delikatny opar, a pomiędzy kępami roślin uwijały się dziesiątki ptaków. Wśród nich naszą uwagę przyciągnął żabiru czerwononogi (Ephippiorhynchus asiaticus, ang. Black-necked Stork) — ptak o imponującej sylwetce, jeden z największych brodzących w Azji. Jego dostojny krok, kontrastowe ubarwienie i intensywnie czerwone nogi sprawiały, że wyglądał jak strażnik mokradeł.

Po drodze mijaliśmy też czaple, warzęchy, ibisy, czajki, zimorodki oraz drobne ptaki polujące na owady nad zalewanymi polami. Ryżowiska tętniły życiem, a my zatrzymywaliśmy się raz po raz, aby choć na chwilę podejrzeć to naturalne przedstawienie.

Wśród plantacji herbaty – serce cejlońskiej tradycji

Im bliżej górskich rejonów, tym częściej wokół nas pojawiały się plantacje herbaty — równiutkie fale zielonych krzewów wspinające się po zboczach wzgórz. To właśnie tu rodzi się słynna herbata cejlońska, jedna z najbardziej cenionych na świecie.

Herbata trafiła na Sri Lankę w XIX wieku, kiedy Brytyjczycy, szukając alternatywy dla niszczejących plantacji kawy, zaczęli sadzić herbatę na dużą skalę. Warunki okazały się idealne: wysokość, mgła, żyzna gleba i tropikalny klimat stworzyły mieszankę, która do dziś nadaje naparom charakterystyczny, intensywny aromat.

Wśród krzewów widzieliśmy kobiety pracujące z niezwykłą precyzją i szybkością. Większość z nich to Tamilski — potomkinie robotników sprowadzanych na Sri Lankę z południowych Indii od połowy XIX wieku. Do dziś to właśnie kobiety wykonują najtrudniejszą część pracy na plantacjach: ręczne zbieranie najmłodszych listków, od których zależy jakość herbaty.

To zajęcie nie należy do lekkich — strome zbocza, wysoka wilgotność, całodniowe noszenie koszy i selekcja liści wymagają siły, doświadczenia i ogromnej cierpliwości. Mimo to wiele z tych kobiet pracuje z uśmiechem, często śpiewając lub rozmawiając między sobą, jakby rytm zbierania liści był dla nich czymś naturalnym jak oddech.

Droga pełna kontrastów

Ta podróż uświadomiła nam, jak różnorodna jest Sri Lanka — od dzikiej dżungli Sinharaja, przez pełne życia ryżowiska, aż po zielone wzgórza herbaciane. Krajobraz zmieniał się niemal na każdym zakręcie, a my chłonęliśmy każdy jego fragment, zachwyceni tym, jak codzienność mieszkańców splata się tu z przyrodą.

Choć jechaliśmy w stronę nowej przygody, wciąż czuliśmy za sobą puls dżungli — a przed sobą zapowiedź miejsc, które miały nas jeszcze zaskoczyć.

---

Between Sinharaja and Tissamaharama – through rice fields and tea-covered hills

Leaving the humid, emerald shadows of Sinharaja, we set out toward the southeast of Sri Lanka. The road to Tissamaharama turned out to be one of the most scenic routes we travelled on the island — narrow, winding passages leading us through landscapes full of life, work, and the daily rhythms of local communities.

Rice fields – a land of light and birds

Just a few kilometres in, we found ourselves surrounded by vast rice fields shimmering in the sun like green mirrors. A thin mist hovered above the water, and dozens of birds busied themselves among the clusters of plants. One of them immediately drew our attention: the Black-necked Stork (Ephippiorhynchus asiaticus) — an impressive giant, one of the largest wading birds in Asia. Its stately steps, striking plumage and intensely red legs made it look like the guardian of the wetlands.

Along the way we passed herons, spoonbills, ibises, lapwings, kingfishers and small birds hunting insects above the flooded paddies. The rice fields were alive with movement, and we found ourselves stopping again and again just to watch this natural spectacle unfold.

Among the tea plantations – the heart of Ceylon tradition

The closer we got to the hill country, the more frequently tea plantations appeared around us — neat waves of green bushes climbing the slopes. This is where the world-famous Ceylon tea is born, one of the most appreciated teas globally.

Tea arrived in Sri Lanka in the 19th century, when the British, searching for an alternative to the collapsing coffee plantations, began cultivating it extensively. The conditions were perfect: altitude, mist, fertile soil and a tropical climate combined into a formula that still gives Ceylon tea its characteristic, aromatic depth.

Among the bushes we saw women working with remarkable speed and precision. Most of them were Tamil women — descendants of labourers brought from southern India beginning in the mid-19th century. To this day, it is women who perform the most demanding work on plantations: hand-picking the youngest leaves that determine the quality of the tea.

It is far from an easy task — steep slopes, high humidity, hours of carrying baskets and selecting individual leaves require strength, skill and enormous patience. And yet many of these women work with a smile, often singing or chatting, as if the rhythm of picking leaves were as natural to them as breathing.

A road full of contrasts

This journey reminded us how diverse Sri Lanka truly is — from the wild rainforests of Sinharaja, through lively rice fields, to the rolling tea-covered hills. The landscape changed almost with every turn, and we absorbed every moment of it, fascinated by how seamlessly the daily life of the locals intertwines with nature.

And though we were heading toward new adventures, we could still feel the pulse of the jungle behind us — and ahead, the promise of places waiting to surprise us once again.