W zielonym półmroku Sinharaja - In the Green Twilight of Sinharaja

 

W zielonym półmroku Sinharaja

Po wilgotnych lasach Makandawy przyszła pora na kolejne, legendarne miejsce – Sinharaja Forest Reserve. Tym razem byliśmy lepiej przygotowani – wyposażeni w skarpetki antypijawkowe, które już pierwszego dnia okazały się jednym z najlepszych wynalazków świata przyrody.

Las Sinharaja różni się od innych. Gęsty, nieprzenikniony, parujący po porannych deszczach, wypełniony dźwiękami, które tworzą symfonię życia. Z każdej strony dochodziły nas głosy – śpiewy ptaków, pohukiwania lutungów białobrodych skaczących wysoko w koronach drzew, nieustanny szmer cykad, który towarzyszył nam przez całą drogę. To świat, w którym dźwięk nigdy nie milknie.

Sinharaja to ostatni fragment pierwotnego, tropikalnego lasu deszczowego na Sri Lance, wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Szacuje się, że na jej terenie występuje ponad 60% endemicznych gatunków ptaków i ssaków kraju, a także setki gatunków drzew, z których wiele nie rośnie nigdzie indziej na świecie. To las, w którym każde drzewo, liść i kropla wody mają swoją historię.

Podczas wędrówki spotkaliśmy kilku z tych skrzydlatych mieszkańców, dla których Sinharaja jest domem – drongo cejlońskiego, kittę ozdobną i gębala cejlońskiego. Barwy ich upierzenia błyszczały w promieniach słońca przesączających się przez gęsty dach liści. Niektóre z nich pojawiały się tylko na chwilę – wystarczająco długo, by zdążyć nacisnąć spust migawki i zatrzymać tę ulotną chwilę.

W Sinharadze nawet chwile ciszy są pełne życia. Wystarczy przystanąć, by zauważyć tysiące detali – wilgoć na mchach, lśniące krople wody na paprociach, światło przeciskające się między liśćmi. W powietrzu unosił się zapach ziemi i tropikalnych kwiatów, a z oddali dobiegało pohukiwanie, które mogło należeć do sowy albo małpy – w tym lesie nigdy nie ma pewności.

Sinharaja to nie tylko miejsce – to doświadczenie. Wychodząc z lasu, czuliśmy się, jakbyśmy zostawiali za sobą inny świat. Świat, który wciąż trwa w swoim rytmie, niezmieniony od setek lat.

---

In the Green Twilight of Sinharaja

After the misty trails of Makandawa, it was time for another legendary destination – the Sinharaja Forest Reserve. This time we came prepared, equipped with anti-leech socks, which turned out to be one of the greatest inventions for anyone venturing into the wild.

Sinharaja feels different. Dense, humid, steaming after the morning rains, and filled with sounds that merge into a living symphony. From every direction came the calls of birds, the hoots of white-bearded langurs leaping through the canopy, and the unceasing buzz of cicadas that formed the pulse of the forest. It’s a world where silence simply doesn’t exist.

Sinharaja is the last remaining fragment of primary tropical rainforest in Sri Lanka, a UNESCO World Heritage Site. It shelters over 60% of the country’s endemic birds and mammals, along with hundreds of unique tree species found nowhere else on Earth. Every tree, leaf, and drop of water here seems to carry its own story.

During our trek, we were fortunate to meet some of Sinharaja’s most remarkable residents – the Sri Lanka drongo, the Sri Lanka blue magpie, and the Sri Lanka frogmouth. Their plumage shimmered in the shafts of sunlight filtering through the canopy, each encounter fleeting and precious – just long enough to press the shutter and hold on to that moment.

Even in its quietest moments, Sinharaja is alive. Stop for a second, and you’ll notice a thousand details – the moisture on moss, the droplets hanging on fern fronds, the light filtering softly between the leaves. The air was heavy with the scent of earth and tropical flowers, and from somewhere deep within the forest came a distant call – perhaps a bird, perhaps a monkey. In Sinharaja, you can never be sure.

Sinharaja is more than a place – it’s an experience. Leaving the forest, we felt as though we were stepping out of another world, one that continues to breathe and thrive, untouched by time.